Քարերից «շտանգա»-ներ, դաշտի փոխարեն հողե ճանապարհ: Դրանք այն տարիներն էին, երբ ճանապարհին եղած փոսը կարող էր պատճառ հանդիսանալ խփածդ գեղեցիկ գոլին: Երբ բակի լավագույն խաղացողներին կոչում էին «Ռոնալդինյո»-ներ և «Զիդան»-ներ: Երբ դեռ չկային «Մեսսի»-ներն ու «Ռոնալդու»-ները:
Մանկության հուշերից ամենահիշվողն ու հուզիչը բակի ֆուտբոլային օրերն են: Երբ տեղափոխվել էինք մեր նոր տուն, «Զիդան»-ների շնորհիվ եմ ծանոթացել բակի երեխաների հետ, առաջին ֆուտբոլային հանդիպման ժամանակ նրանց դիմել հենց այդ անուններով:
Դա մի ժամանակաշրջան էր, երբ բոլորը սիրում էին իրար, բայց բոլորը հատկապես մեկին սիրում էին ավելի շատ: Դա գնդակն էր: Իսկ դաշտում իհարկե, ամենակարևոր մարդը գնդակի տերն էր, որովհետև հենց նրա տուն գնալուց հետո էր ավարտվում բակային ֆուտբոլը: Բակային ֆուտբոլի ավարտվելուն նպաստում էր նաև մեծերի ֆուտբոլը: Երբ սկսվում էր աշխարհի առաջնությունը, բոլորս միասին մեկի տանը դիտում էինք Բրազիլիայի խաղը:
Գիտեք, ես այնքան ուրախ եմ, որ ունեցել այդպիսի ֆուտբոլային օրեր, ուրախ եմ, որ ունեցել եմ ֆուտբոլային ընկերներ, որախ եմ, որ իմ մանկությունը զարդարել են հենց ֆուտբոլն ու այդ մարդիկ:
