суббота, 1 апреля 2017 г.

Մի տարի առաջ էր, ու հիմա...


Ապրիլի 1... ծիծաղի համաշխարհարային օր: Մի տարի առաջ, այդ հասկացողությունը վերացավ հայերիս մոտ: Ծիծաղը դարձավ վախ, ուրախության արցունքները՝ տխրության: Սկսվեց մի պատերազմ, որը առաջինն էր իր մասշտաբներով՝ Արցախյան պատերազմից հետ: Մի տարի առաջ էր...

Ասում էին, նոր սերունդը պատրաստ չէ պատերազմի, սխալվու՛մ էին: Մի տարի առաջ էր, երբ այդ սերունդը ապացուցեց դա, նաև ավելին: Ապացուցեց, որ կարող է կռվել, թեկուզ առանց զենք, թեկուզ և մենակ, բայց արիաբար: Չվախենալով սեփական կյանքը կորցնելուց, պայքարում էր ընկերոջ կյանքի համար: Դա կարող էր անել միայն Հայ զինվորը, և՛ արեց:

Մի տարի առաջ էր, երբ այդ սերունդը արժանիորեն կոչվեց հերոս: Մի տարի առաջ էր, որ ծնվեցին Ադամներ, Ռոբերտներ ու Արմեններ...: Եվ նրանց կողմից արված ամեն մի գործողություն պիտի հիշենք ամեն անգամ, ամեն կենացի, հայրենիքի մասին խոսելուց: Հենց նրանց արածներն են գալիք սերունդին ստիպելու լինել ավելի լավը...

Մի տարի առաջ էր, երբ փոխվեց ամեն մի ծնողի ներքինն ու արտաքինը, հոգեվիճակը: Մի տարի առաջ էր, որ սահմանին կանգնած ամեն հերոսի մայր ունեցավ վախի զգացում խառնված հպարտության հետ: Չէ՞ որ իր որդին էր պահում սահմանը, հայրենիքի դարպասները, որ ինքն ու մյուս ծնողները քնեն հանգիստ:

Մի տարի առաջ էր, որ փոխվեց մի ամբողջ ազգի մտածելակերպը, սերը երկրի նկատմամբ: Մի տարի առաջ, հենց պատերազմի օրերին էր, երբ արտագաղթող ազգը դարձավ դեպի տուն: Եկավ պաշտպանելու իր տունն ու օջախը, հողն ու ջուրը, հայրենիքը: Չկա նման դեպք ամբողջ աշխարհում՝ բացի Հայաստանից...

Մի տարի առաջ էր, ու հիմա... Փոխվեց ամեն ինչ, բայց մնաց նույնը...

Հեղինակ՝ Արթուր Մոսոյան

Комментариев нет:

Отправить комментарий